Invádenme e evádenme. Fanme perder a razón, non me deixan falar e apóderanse da miña conciencia. Non podo máis. Péchanme os beizos, cómenme as palabras e fanme berrar cara adentro, ódioos.
Na noite atorméntanme, non me deixan durmir, fanse grandes e apóderanse da miña mente, as súas longas linguas non me deixan fuxir, non paran de falar, falan de min, dos meus erros, dos meus defectos, de todo iso que debería ser doutra forma e ás veces, reproducen todo aquilo que non debín dicir e fan de cada palabra un medo. Créanse dentro de min, na miña testa. Repróducense rápido, e por moi diminutos que sexan carcómenme os sesos. Non podo máis.
Teñen grandes bocas, berran e fanme berrar, pero sen que ninguén me escoite, e se alguén o fai, eles mesmos se encargan de facelo desaparecer, calan ó bo e idolatran ó malo. Aliméntanse de bágoas polas noites, polo día, gústalles máis o sufrimento e o aburrimento. Medran rápido, en menos de un minuto, se non te das conta, apodéranse do teu encéfalo.
Non estou segura de que vivan na miña cabeza, ás veces escóitoos ata na unlla do dedo gordo do pé.
No hay comentarios:
Publicar un comentario